Çok Zor

Dünyada bir insanı zihinsel olarak zorlayabilecek en büyük şeydir "ikilem" bence.

"prensipler - zorunluluklar", "olması gereken - prosedür", "bu dünyanın kahrını ben mi çekeceğim? - bir şeyler yapabilecekken yapmamak kötü değil mi?"

Bu tarz düşünceler insanı intihara ve cinayete bile götürebilen tamamen katastrofik sonuçların temelinde olur genelde. Galatasaray da benzer bir süreçte, intihar eden de oluyor, katiller de var. Tabi bu debelenmede takım sevdalılırına da ya pes etmek (alışmak ve/veya görmezden gelip dalgaya vurmak), ya da kahrolmak düşüyor.

Toparlayalım.

Hagi;

Misimovic 'e çok ihtiyacı olduğunu bilmesine rağmen belki de askerliğinden dolayı süregelen disiplin anlayışı onu, adamı silmeye itti.

Kalite ve performans bakımından yetersiz oyuncular olduklarını bilmesine rağmen, bazı oyuncuları sadece çalışma disiplinlerinden dolayı medya baskısını da omuzlayarak oynattı.

Uzun vadede iş yapmayı amaçlamak yerine, en azından sezon sonunu getirebileceği bir tavırla idare etmeliydi belki de, en azından kendi geleceği için. Halbuki Rijkaard'ın da aynı zihniyetten dolayı gönderildiğinin farkında olmalıydı. Karakter işte...

Adnan Polat;

Uzun vadede başarı ve sabırdan bahsetti sürekli, kongrede bile görüldüğü üzere maddi anlamda atılan adımlar gayet önemliydi. Ancak, top fileyi geçip yere de vursa, çemberden de geçse, çizgiyi geçip ağlara değmeyince sonuç böyle oluyor. Olmak da zorunda, en büyük pazar futbol sonuçta. Kendisi de prensiplerine bağlı kalamadı ve teknik direktörlerin kellesini uçurdu, hem de tribün ve medyanın önüne çok iğrenç malzemeler vererek (Arda-tribün olayları vs.)

vs. vs.

Hepsinin işi zordu; yönetim, teknik direktör, oyuncu. Hepsinden ölen oldu, kimi intiharla, kimi cinayetle. Biz bari aklımıza mukayet olsak.

Hayırlısı,